Όλη αυτή η μαγεία

Η φύση και όλη αυτή η μαγεία που την περιβάλει λειτουργεί τέλεια και σε απόλυτη αρμονία. Είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε είτε δουλεύουμε είτε δεν δουλεύουμε αυτή θα συνεχίσει το έργο της. Ο ουρανός θα βρέχει, το χώμα θα ποτίζεται, χαρίζοντας υπέροχα φυτά και τα ζώα θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε αφθονία. Ο πονηρός άνθρωπος κοντεύει να καταστρέψει τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη. Αμάξια για το τίποτα, ρύπανση για το τίποτα, δέντρα σκονισμένα στους δρόμους σε ένα πνιγμένο πεζοδρομιακό παρτέρι χωρίς νερό ταλαιπωρημένα και αηδιασμένα από βρώμικες πολυκατοικίες. Ενώ ο άνθρωπος συνεχίζει να ταλαιπωρείται για λίγα χρήματα που στην ουσία δεν αξίζουν τίποτα. Τι ωραίο ένα λουλούδι όταν το κοιτάω έχοντας αυτά τα υπέροχα χρώματα, κάνοντας όμως ζούμ με τα μάτια μου στο φόντο των πολυκατοικιών.

Λυπάμαι για αυτή την ακίνητη και σκονισμένη πραγματικότητα.
Γεμίσαμε την γη με πόλεις και περιορίσαμε τα φυτά και τα ζώα σε γλάστρες και πολυτελή κλουβιά. Μα το φυτό μοιάζει σαν φυλακισμένο πίσω από τα κάγκελα ενός μπαλκονιού και κοιτάει τους ανθρώπους με απορία αναζητώντας ελευθέρια στο φυσικό του χώρο. Το ίδιο νοιώθουν και τα ζώα. Αναζητούν προστασία στα δάση μα και αυτά τα καίμε σαν ηλίθιοι. Τι ωραία θα ήταν αν έπαιρναν τα φυτά άλλη μορφή και να κατάπιναν όλες τις πόλεις και μερικούς καταπατητές ανθρώπους αφήνοντας μόνο τους καλούς.

Φαντάζομαι πως η φύση ξέρει τους καλούς και τους κακούς. Τι ωραία θα ήταν ε?
Να φύτρωναν στην πόλη χιλιάδες φρουτόδεντρα, λαχανικά καθώς και διακοσμητικά φυτά που να έπνιγαν όλη την γη. Η αφθονία σε όλο της το μεγαλείο. Ακόμη και η θάλασσα να γέμιζε πάλι ψαριά, πολλά ψαριά, εκατομμύρια ψαριά και μεγάλα.
Μια υπέροχη ζωή με καταπράσινα δάση και ποικιλία φυτικού και ζωικού πλούτου.
Το πρωί θα ξυπνούσα με καταπληκτικούς φυσικούς ήχους και χρώματα φωτεινά θα ξύπναγαν τα συναισθήματα μου. Ο ήλιος θα έλαμπε μα και θα γελούσε αισιόδοξα με όλο αυτό το υπέροχο τοπίο γύρω του. Δεν θα υπήρχαν πια πόλεις με ψηλά άχρηστα κτήρια που να τον κρύβουν στερώντας τον από τα ζώα και τα φυτά .
Το βράδυ θα έπεφτε αργά και στο ξύλινο σπιτάκι μου θα υπήρχε ηρεμία και μια γυναίκα να μου κρατάει συντροφιά .
Ο ύπνος θα ήταν γλυκός κάτω από τη μάλλινη κουβέρτα και τα όνειρα ρομαντικά. Το πρωί θα έσκαβα την γη για να μου χαρίσει την ετήσια σοδειά.
Βροχές να έπεφταν πολλές και το χώμα να ευωδίαζε.
Τα χρόνια θα κυλούσαν ήρεμα και τα παιδιά μου θα γεννιόντουσαν σε έναν κόσμο παρθένο και μεγαλώνοντας με φυσικούς τρόπους.

Αυτή είναι μια ζωή που έχω φανταστεί μα είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί και έτσι μένει απλά Στο Όνειρο. Δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς δυστυχώς.